Loes Watchman

Veranderen van ziel

Ze is veranderd, nog altijd twist ik, maar voortaan met iets anders. Niet meer met iets waarvan ik eindeloos van hield, maar uiteindelijk een weeskind (vintage trouwjurk) bleek te wezen.Ik trachtte haar te ontzienm, terwijl ik haar meende te kunnen veranderen. Steeds stond ik op het punt te vergeten dat de opdracht die ik mij ten doel had gesteld, mij uiteindelijk dicteerde. Niet alllen de methode maar ook de omwegen die vereist zijn wanneer je je inlaat met andere dingen dan jezelf. Maar ook de voorzichtigheid waarmee ik me richt tot een ziel die je probeert tot inzicht in zichzelf en in mijzelf te brengen. Toevlucht nemen tot hulpmiddelen die ze aanwendt om maar in haar oude gedaante te kunnen voortbestaan. Hoe verleidelijk dan ook het mag niet. Ik wil geen wonden slaan in haar schoonheid, geen afbraak plegen en toch is het nodig om iets te laten ontstaan, iets geboren te laten worden. Zo heb ik inmiddels al een aardig vermogen aan hardvochtigheid opgebouwd. Iets van vroeger vindt een weg uit de schermutselingen. Het is een gelijke strijd anders zou er nietsgebeuren. ik zou opgescheept blijven met stapels tul, zijde en glitters waar ik niet de minste behoefte aan heb.Wel beschik ik over een woede voorraad en een schaal wreedheid die ik in de schaal kan gooien om haar toch om te vormen. Nu is ze zover dat je haar kunt vasthoudenen bekijken en toch blijft ze onvermurwbaar dood, neerbuigend en wit van onschuld. En toch... voor mij is ze nu kunst, ze is trouwjurk af.

Lees meer >> | 540 keer bekeken

Zichtbaar en onzichtbaar

Afgelopen tijd denk ik veel na over onzichtbaarheid. Zoals het afgelopen jaar de crisis met het Covid virus, niet zichtbaar maar wel aanwezig. Dat nadenken over onzichtbaarheid vereist oefening om in het dagelijksleven het onzichtbare te leren zien. Zien dat het een heel gewone zaak is dat wat we niet zien net zo belangrijk is van wat we wel zien. Deuren en ramen bijvoorbeeld zijn voor het oog letterlijk gaten in de muur en waar gaten zijn zien we niets.Maar het niets, het onzichtbare is van betekenis. Voor mij is inmiddels de betekenis van het raam(gat) te 'zien' onontbeerlijk noodzakelijk geworden om dit zichtbaar te krijgen. Waarom foto's van verval? Het viel mij op dat dat het verval ook veelal onzichtbaar wordt gehouden, het afval gaat in een bak of kist en het is niet meer zichtbaar wat voor proces zich daarna afspeelt. Dit ben ik letterlijk gaan volgen, niet weggooien maar kijken. 

Lees meer >> | 824 keer bekeken

Geheugen en vervalsing

‘Het geheugen verliest zich in vervalsing, in achteraf-interpretatie, van achter naar voor, tegenwijzerzin, van rechts naar links – wat is dat, een collectief geheugen?’

In die open vraag, ligt al zowat mijn hele verdere oeuvre besloten. Mijn werken richten zich niet zomaar op pijnlijke herinneringen bij dit of dat personage, wel op gedeelde drama’s die niet zelden ooit een heel land bewogen hebben of zelfs nog steeds sluimeren.Hun publieke aard maakt van die voorvallen een soort repertoire: het repertoire van de recente geschiedenis, of zelfs van de lopende actualiteit. Dat wil zeggen: die historische gebeurtenissen zij al een verhaal, vaak in meerdere versies, bijeen geschreven door de direct betrokkenen of hogere machten om bepaalde daden te rechtvaardigen, te veroordelen of te verduisteren. Het zijn die verhalen – al dan niet vervalst – die ik opnieuw bewerk. Trekken aan motieven, snijd ze weer open, switch het vertelperspectief, om weer opnieuw tussen de lijnen lezen. In mijn kunst roepen daders en slachtoffers luid om een reconstructie, en laat deze opnieuw oordelen over hun overwegingen. Is er een manier om vragen te stellen over het kunstmatige van een trouwjurk  -en zich verhoudt tot politiek, esthetiek, economie en ideologie? Wat is ‘s mens individuele verantwoordelijkheid in deze uitzonderlijke situatie waar de dure trouwjurk afgedankt wordt, en ik deze weer een nieuw geheugen geef? 

Lees meer >> | 988 keer bekeken

The different that a voice can make

Kunst is emotie,

kunst geeft je besef van je leefomgeving,

kunst zorgt voor dromen

maar laat je ook nadenken

over essentiële vragen zoals:

Wie ben ik?".

Lost Elements of a Strong Woman

Billie Holiday (b. Eleanora Flagan) 1915 – 1959

Het jaar 1944

Billie Holiday baant zich een weg naar de toog, buigt zich naar de toog en bestelt een

driedubbele créme de menthe met couvorsier.

“Sinds wanneer bedienen ze hier nigger bitches? Wil een matroos weten.

Lees meer >> | 1219 keer bekeken

Colorfield Performance

Afgelopen week heb ik een paneel plein air beschilderd op de locatie Sloten. Daar worden 499 panelen beschilderd door diverse internationale kunstenaars.                           Het thema is  "Mien Skip" Dit evenement is te bezichtigen tot en met 1 oktober 2018. Alleen het kijken naar al de verschillende geschilderde panelen van de diverse kunstenaars is het aanbevelen waard. Voor mij was het thema vooral de indruk die het Friese landschap op mij maakte wat ik verwerkt heb op het paneel. Duidelijk werd mij tijdens het zwerven door de omgeving dat ik vooral het gezang van de vogels miste. Ik had gehoopt het geluid van de kievit te horen maar helaas niets. Wel mooi gelegen meren, vele plezier jachten en enkele waterhoentjes. Dus het werk verbeeld vooral de omgeving en hier en daar een doorkijkje naar datgene wat er niet te zien of te horen is. Maar wel het verlangen nog naar bestaat. Mocht je verliefd zijn geworden op mijn kunstwerk dan kunt u deze kopen via: Dirk Hakze, de initiator van de Colorfield Performance

Lees meer >> | 1402 keer bekeken

Waiting Room of Eternity

Wachtkamer van de Eeuwigheid   ( Klein menselijk leed)

Te veel nadenken kan een mens eenzaam maken. Kijk maar naar mij. Ik ben een flapuit 'Hoi, Wat zit je haar stom'  'Wat een grote borsten, zijn dat nep tieten? 

Het is niet zo dat ik met deze dingen nooit in moelijkheden geraak, maar het vooruitzicht dat ik eenzaam in mijn eigen universum moet zitten zijn, lijkt mij nog erger.

Lees meer >> | 1301 keer bekeken

Predictions of loneliness, a long walk to the Universe

 Eenzaamheid van het kunstenaarschap

Met de deelname aan bovenstaande tentoonstelling doe ik een uitspraak over de Romantisering van het Kunstenaarschap

De eenzaamheid van de kunstenaar, wordt geplaatst voor de onontkoombare noodzaak om te spreken, zij het innerlijk of openlijk.  De verwachtingen van een publiek is groot, gevoedt wordt door  het 'nu en hedendaags' en is des te scherper sinds de ‘versnelling’ van de samenleving sinds de industrialisatie.

‘Wat te doen?’, ‘Wat wordt van mij verwacht?’ ‘Hoe moet ik mezelf daartoe verhouden?

Resulterend in een kloof of afgrond tussen het ik, de kunstenaar’ als individu en het scheppen, de buitenwereld, de anderen…… Dit gevoelde gat is grotendeels een constructie door het westerse denken zelf. Maar dit maakt niet dat ze minder reëel speelt in de ervaring. Door het failliet van zingevingskaders sinds de secularisering die hand in hand ging met industrialisatie en een over -beklemtonen van het individu en zijn dadendrang (bv. Facebook) rest nog enkel die kloof of afgrond ten opzichte van een ‘onttoverde wereld’ die ik probeer betekenis te geven om niet in een op de loer liggend nihilisme te verzinken.

Hoe omgaan met deze erfenis van de eenzaamheid. Eenzaam in een onttoverde wereld en geplaatst tegenover de kloof met de anderen en een ‘zinloze’ wereld. Het ondernemen van een zoektocht in de kunst over de omgang met die eenzaamheid en zien wat oplicht over de menselijke conditie in de aanblik van het leven. De haltes die ik nam hadden ook anders gekozen kunnen worden. Maar in mijn keuze geef ik een stuk van mezelf bloot en hef ik daarmee ten dele mijn eigen kloof ten opzichte van u en de wereld op. Of kan ik me minstens troosten met deze gedachte dat ik met mijn keuze dichter bij u kom.

Lees meer >> | 1335 keer bekeken

The white scheet bescribed / Het witte beschreven blad

Het witte blad, het witte beeld met het witte wasrek met de witte was. Het is een landschap na de de storm, stilte, bezinning, luisteren naar de gedachtes om mij heen. Uitspraken op allerlei media te horen,uiterlijkheden zonder nadenken.    Dan, als er dan toch iets moet zijn een wasrek met "schone was". Teksten uit kranten die me die mij tot stilte brengen. Na zoveel ellendig zwijgen is er alleen maar een stilte, iets te maken dat zal raken. Een stukje ruimte innemen om in te ademen, te werken. Witte pagina's in stilte gemaakt, uitspraken in een zoektocht vertaalt in woorden. Het onmoglijke te vertalen, of te vangen woorden die voor zichtzelf staan. Misschien brengen ze echo"s voort, de woorden gevangen, opgeschreven en opgesloten in doorzichtig plastic. Zodat er een "waarheid"voor altijd transperant en doorzichtig blijft.

Lees meer >> | 1457 keer bekeken

Tekst expo The line Beteen Love and Hate

De installatie van deze tentoonstelling gaat over de bling, bling die vandaag de dag de perfectie van het maakbare geluk (-de jurk, zoals 'say yes to the dress') onderstreept. 

Hieronder volgt eerst de zaal tekst en daarna de tekst die ik heb gebruikt tijdens mijn performance. 

Zaaltekst

&&&&&

Lees meer >> | 1836 keer bekeken

Thinking of James Lee Byars

Geschenken van de duivel

Als geen ander zag de Amerikaan James Lee Byars zichzelf als een hogepriester. Geblindoekt in een gouden pak en met een zijden hoed maakt hij zijn kunstmanifistaties zijn opwachting. Zijn werk beweegt tussen installatie en performance.Byars zegt in zijn werk filosofie te tonen, een zelf ontwikkelde filosofie met invloeden van het Japanse Shinto-geloof en het neo-platonisme. De oosterse mystiek bracht hem ertoe het begin van de wijsbegeerte, namelijk

Lees meer >> | 1845 keer bekeken