Loes Watchman

 Eenzaamheid van het kunstenaarschap

Met de deelname aan bovenstaande tentoonstelling doe ik een uitspraak over de Romantisering van het Kunstenaarschap

De eenzaamheid van de kunstenaar, wordt geplaatst voor de onontkoombare noodzaak om te spreken, zij het innerlijk of openlijk.  De verwachtingen van een publiek is groot, gevoedt wordt door  het 'nu en hedendaags' en is des te scherper sinds de ‘versnelling’ van de samenleving sinds de industrialisatie.

‘Wat te doen?’, ‘Wat wordt van mij verwacht?’ ‘Hoe moet ik mezelf daartoe verhouden?

Resulterend in een kloof of afgrond tussen het ik, de kunstenaar’ als individu en het scheppen, de buitenwereld, de anderen…… Dit gevoelde gat is grotendeels een constructie door het westerse denken zelf. Maar dit maakt niet dat ze minder reëel speelt in de ervaring. Door het failliet van zingevingskaders sinds de secularisering die hand in hand ging met industrialisatie en een over -beklemtonen van het individu en zijn dadendrang (bv. Facebook) rest nog enkel die kloof of afgrond ten opzichte van een ‘onttoverde wereld’ die ik probeer betekenis te geven om niet in een op de loer liggend nihilisme te verzinken.

Hoe omgaan met deze erfenis van de eenzaamheid. Eenzaam in een onttoverde wereld en geplaatst tegenover de kloof met de anderen en een ‘zinloze’ wereld. Het ondernemen van een zoektocht in de kunst over de omgang met die eenzaamheid en zien wat oplicht over de menselijke conditie in de aanblik van het leven. De haltes die ik nam hadden ook anders gekozen kunnen worden. Maar in mijn keuze geef ik een stuk van mezelf bloot en hef ik daarmee ten dele mijn eigen kloof ten opzichte van u en de wereld op. Of kan ik me minstens troosten met deze gedachte dat ik met mijn keuze dichter bij u kom.