Loes Watchman

Wachtkamer van de Eeuwigheid   ( Klein menselijk leed)

Te veel nadenken kan een mens eenzaam maken. Kijk maar naar mij. Ik ben een flapuit 'Hoi, Wat zit je haar stom'  'Wat een grote borsten, zijn dat nep tieten? 

Het is niet zo dat ik met deze dingen nooit in moelijkheden geraak, maar het vooruitzicht dat ik eenzaam in mijn eigen universum moet zitten zijn, lijkt mij nog erger.

Het is ook niet dat ik nooit nadenk, vanochtend dacht ik nog aan domme beelden. Maar daar moet je niet te lang mee doorgaan. voor dat je het weet, begin je jezelf af te vragen of je zelf mischien een beeld bent. Of echte beelden wel echt zijn. Of dat ik een dom beeld ben. Of dat er überhaupt wel iets echt is?

Hoe valt het te bewijzen?

Ik kijk naar de beelden in mijn atelier, ingepakt in een eenzame bui. Verpakt in plastic, geknoopt en rammelend ingesloten. Het plastic is echt, geloof me maar.

Toen de vraag kwam of ik mee wilde doen aan de tentoonstelling Predictions of Lonelyness, wist ik meteen wat ik moest laten zien. De eenzaamheid van de kunstenaar, weloverwogen gekozen en soms 'o zo lastig!